Soms wil ik stomme filmpjes kijken, het ge-
voel krijgen dat ik bijna bezwijk en dan met
mijn ogen open in slaap vallen, weten dat
ik mijn tijd vergal en geen spijt hebben van
mijn verveelde hoofd dat slechts verdoofd
voor zich uit kan staren, geen haar op mijn
kop denkt nu nog aan slapen. Zweef gewoon
ergens tussen licht en donker in, want ik
weet: nog voor ik mezelf kan vergeven,
krijgt het leven wel weer zin.
Je wijst me af in full HD, ik zie het
gebeuren: jouw verveling
roodgloeiend in mijn netvlies gegrift.
Mijn golven erkenning bereiken
niks. Ik volg je overal, verfoei mijn
tot vergeving bereid zijn wanneer
je slechts een stapje tot mij doet.
Ik dicht je toch bij mij? Vlecht je
toch in mijn verhaal, ook al
moet je niets van mij weten? Ik trek je,
verlang je, maak je bang om
tot mij te naderen – want mijn
genade ontvang je pas wanneer
je hazensprongen maakt.
Sla me open als een boek, in gedachten
met jouw hand al in mijn broek. Geleid
door jouw schoonheidswaanzin
volg ik je overal. Eerder gaf je me vertrouwen
in mijn kunnen. Nu smelt ik al stuntelend
in jouw armen om tot vrouw vrouw vrouw.
Uiteindelijk maakt het niet meer uit wat recht en wat krom is, wat gelijk en wat dom is. Zolang we maar begrijpen waarom we voelen wat we soms voelen, blijven stijgen in elkaars achting en verwachten dat er ooit een moment komt waarop we niet meer bedoelen maar alleen maar zijn – zijn in elkaars aanwezigheid waar tijd niet langer relevant en ruimte slechts verzonnen is.
Lees Verder
Sla met beide vuisten je boosheid van tafel, huil je tranen weg. Of beter nog, verdrink ze in zelfmedelijden. Knijp je keel dicht om de doodsangst te verdrijven. Sluit je eenzaamheid op in het hoogste kamertje, sla de pijn uit je lijf. Verdwaal in jezelf, vergeld wat slecht is met het kwade. Luister naar de stilte, aanschouw het donker, maar accepteer geen genade. Ga op zoek naar de ander door jezelf te verliezen. Raak vertwijfeld door expres nooit het juiste te kiezen. Leer niet van je fouten, maar maak ze opnieuw. Haat jezelf en val diep en nog dieper. Schreeuw om het kabaal te overstemmen, faal en leer zo je stomme ik beter kennen.
Lees Verder
Ik weet niet wat ik schrijven moet. Mijn mond is droog, mijn tong is op. Misschien is het wel goed zo, moet ik rondjes blijven draaien, monologen produceren waar ik misschien wel wat van leer. Net zolang tot er iets komt, een verhaal of een gedicht – zal ik zwichten voor mijn woorden, uit evenwicht raken, even stoppen en me dan herpakken. Zak ik dieper weg, dan is er wel weer een verlossende zin, schrijf ik opnieuw, terwijl mijn hoofd blijft malen, maai ik het gras onder mijn voeten vandaan. Beginnen we weer van voren af – aan gaat het licht en is alles precies zoals het zijn moet. Hoe gaat het met je? Vraag je, ongelogen zeg ik “goed”.
Moeten we wachten tot de nacht verdwijnt, schuilen voor de regen? Of meehuilen met de sterren en onze tranen wegvegen zodra de zon weer schijnt, wie zal het zeggen?
Moeten we alles maar verdragen, terwijl de vragen zich opstapelen en dan toch steeds verdergaan, onze moed bijeenrapen, maar blijven hopen op een einde dat nooit komt – blijven draaien om de zon en om elkaar, zelfs als het zwaar of misschien zelfs wel niet waard is. Heeft het zin te blijven vechten?
Lees Verder
Ik houd mezelf voor de gek wanneer ik zeg dat ik graag op mezelf ben, want dat ben ik helemaal niet. Eenzaam een maaltijd opeten die ik zelf heb gekookt met mijn bord op schoot en een serie op TV – wie houd ik voor de gek, wat moet ik ermee, met al die leegte om me heen?
Lees Verder
Ik houd je, houd je vaster dan de angst jou te versmoren of verliezen; harder dan de woorden in je oor en zoveel liever; langer dan de dagen dat we samen zijn, dan ik klein in jou en jij in mij wroet, vertroetel en verteder; hoger dan de hoop dat alles goed komt en zoveel beter.
Lees Verder
let me write a song to explain the pain away to make sense of it all something about the fall of Adam and Eve go to sleep watch the apple and the tree only to get it all wrong
Lees Verder
verweven 