Tag: angst

acceptatie

~ Jedidja ~ Plaats een reactie

Sla met beide vuisten je boosheid van tafel, huil je tranen weg. Of beter nog, verdrink ze in zelfmedelijden. Knijp je keel dicht om de doodsangst te verdrijven. Sluit je eenzaamheid op in het hoogste kamertje, sla de pijn uit je lijf. Verdwaal in jezelf, vergeld wat slecht is met het kwade. Luister naar de stilte, aanschouw het donker, maar accepteer geen genade. Ga op zoek naar de ander door jezelf te verliezen. Raak vertwijfeld door expres nooit het juiste te kiezen. Leer niet van je fouten, maar maak ze opnieuw. Haat jezelf en val diep en nog dieper. Schreeuw om het kabaal te overstemmen, faal en leer zo je stomme ik beter kennen.

Lees Verder

nacht

~ Jedidja

Moeten we wachten tot de nacht verdwijnt, schuilen voor de regen? Of meehuilen met de sterren en onze tranen wegvegen zodra de zon weer schijnt, wie zal het zeggen?

Moeten we alles maar verdragen, terwijl de vragen zich opstapelen en dan toch steeds verdergaan, onze moed bijeenrapen, maar blijven hopen op een einde dat nooit komt – blijven draaien om de zon en om elkaar, zelfs als het zwaar of misschien zelfs wel niet waard is. Heeft het zin te blijven vechten?

Lees Verder

HOUD

~ Jedidja ~ Plaats een reactie

Ik houd je, houd je vaster dan de angst jou te versmoren of verliezen; harder dan de woorden in je oor en zoveel liever; langer dan de dagen dat we samen zijn, dan ik klein in jou en jij in mij wroet, vertroetel en verteder; hoger dan de hoop dat alles goed komt en zoveel beter.

Lees Verder

only

~ Jedidja ~ 1 reactie

let me write a song to explain the pain away to make sense of it all something about the fall of Adam and Eve go to sleep watch the apple and the tree only to get it all wrong

Lees Verder

sneeuw

~ Jedidja ~ Plaats een reactie

Ik wachtte tot de sneeuw weer zou gaan liggen, maar het bleef dwarrelen, mij verblinden. De wind blies vlokken in mijn ogen en ik leefde op de tast, zocht je hand nog in het donker. Wachtend op een wonder, op de storm die over zou waaien, op een wereld die voor even niet meer draaide. Misschien zelfs wel iets heel banaals, zoals een grasspriet onder bedolven land. Misschien zelfs wel iets heel vluchtigs, zoals luchtkastelen van zand.

Lees Verder

leven

~ Jedidja ~ 1 reactie

Ik word moe van al dat denken, al dat willen. Ik wil weg van mezelf, van het verlangen naar kennis, naar geluk, naar leven in al zijn volheid, want mijn gedachten falen nergens vind ik rust.

Lees Verder

Spreek tot Mij

~ Jedidja ~ 2 reacties

I’ve been talking too much, but now I’m listening

Riley Clemmons, Drop Everything

O God, spreek tot mij! roep ik
Ik sta open voor een woord
Maar wacht eerst tot ik ben uitgeraasd
En al mijn gebeden zijn gehoord.

Lees Verder

Vandaag

~ Jedidja ~ Plaats een reactie

Ik kan mijn fouten maar moeilijk verteren. Ze blijven steken in mijn keel, hopen zich op in mijn buik. Ik weet niet wat het is, misschien een onbekende allergie die ik oproep wanneer ik iets stoms doe. Mijn hele lichaam schreeuwt het uit, heeft het op mij gemunt; hoe heb je nou ooit zoiets doms kunnen doen? De angst vult mijn longen, de schaamte rolt zich op in mijn maag. Ik had beter moeten weten, een ander was dit nooit overkomen. Maar vandaag, vandaag dacht ik niet na.

Lees Verder

Naar huis

~ Jedidja ~ Plaats een reactie

Het spijt me, ik wil je
niet discrimineren,
maar ik voel me zo klein
als ik jou moet passeren.
De manier hoe je loopt
en de taal die je praat
bepalen de grootte van
de stappen die ik maak.

Lees Verder