Ik houd mezelf voor de gek wanneer ik zeg dat ik graag op mezelf ben, want dat ben ik helemaal niet. Eenzaam een maaltijd opeten die ik zelf heb gekookt met mijn bord op schoot en een serie op TV – wie houd ik voor de gek, wat moet ik ermee, met al die leegte om me heen?
Waarom doe ik toch zo mijn best productief te zijn in de drukte van de dag wanneer het nog stroomt en wemelt als er aan het einde toch niets op me wacht, ieder zijn gang gaat zonder mij, voorbij gaat de tijd. Juist niet langzaam, zoals je misschien verwacht, maar heel snel en dat er dan niets is begonnen of geëindigd onder het mom van vrijheid. Ik heb spontaan geen zin meer om me in te spannen, want niemand rekent erop; dat is het probleem. Er zijn heus mensen die me willen horen, maar er gaat niks of niemand verloren als ik niets zeg. Daarom kan ik me zo alleen voelen met zoveel mensen om me heen. Ik ben niet vanzelfsprekend, slechts een druppel in een eindeloze zee. Hoe cliché zijn mijn woorden, doe ermee wat je wil.
Ik wil thuiskomen in verwachting, in verlangen naar elkaars verhalen, niet meer zwijgend langs elkaar heen bewegen en slechts een woordje op zijn tijd. Ik wil je zien stralen of zuchten, onze harten luchten en dan niet doen alsof, maar oprechte emoties en ijzige stiltes, omdat het toch allemaal wel goed komt. Met jou, met jou, met jou ben ik alles; vrij en gevangen, stil en luidruchtig. In jouw armen word ik rustig, ben ik geheel en al mij.
verweven 