Maar juist in die kille, walgelijke, halve wanhoop, in dat halve geloof, in dat uit verdriet bewust zichzelf levend begraven in het ondergrondse voor veertig jaar, in die met het verhevigd bewustzijn doorvoelde en toch deels betwijfelbare uitzichtloosheid van haar situatie, in al dat gif van onbevredigde verlangens waarvan zij vervuld is, in heel die koorts van weifelingen, van voor eens en voor altijd genomen beslissingen en een ogenblik later alweer opkomende spijtgevoelens – daarin ligt het vreemde genot besloten […]

F.M. Dostojevski, Aantekeningen uit het ondergrondse (1864)

Ik lach, maar in gedachten veracht ik elk woord dat ik zeg. De leugen neem ik dan nog voor lief, maar het veinzen valt toch zwaar op de maag; ik drink het bloed dat ik vergiet. Ik weeg het glas in mijn handen, laat de vloeistof over de rand klotsen, mijn tanden rood kleuren. De geur maakt me misselijk, maar ik geniet van iedere slok, een behagen dat enkel in ondergrondse termen valt te verklaren.

Lees Verder