Ik word moe van al dat denken, al dat willen. Ik wil weg van mezelf, van het verlangen naar kennis, naar geluk, naar leven in al zijn volheid, want mijn gedachten falen nergens vind ik rust.
Lees Verderleven
Tag: dood
Dostojevskiaanse dorst
Maar juist in die kille, walgelijke, halve wanhoop, in dat halve geloof, in dat uit verdriet bewust zichzelf levend begraven in het ondergrondse voor veertig jaar, in die met het verhevigd bewustzijn doorvoelde en toch deels betwijfelbare uitzichtloosheid van haar situatie, in al dat gif van onbevredigde verlangens waarvan zij vervuld is, in heel die koorts van weifelingen, van voor eens en voor altijd genomen beslissingen en een ogenblik later alweer opkomende spijtgevoelens – daarin ligt het vreemde genot besloten […]
F.M. Dostojevski, Aantekeningen uit het ondergrondse (1864)
Ik lach, maar in gedachten veracht ik elk woord dat ik zeg. De leugen neem ik dan nog voor lief, maar het veinzen valt toch zwaar op de maag; ik drink het bloed dat ik vergiet. Ik weeg het glas in mijn handen, laat de vloeistof over de rand klotsen, mijn tanden rood kleuren. De geur maakt me misselijk, maar ik geniet van iedere slok, een behagen dat enkel in ondergrondse termen valt te verklaren.
Lees VerderNiemand
Jij bent niemand voor mij en toch giet ik tranen over jouw ontgonnen graf, omdat je ademde, leefde, voelde, was. Het spijt me bijna dat ik niet méér weet om jouw anonimiteit op te heffen, want een afscheid zou zoveel meer pijn moeten doen dan nu het geval is door het gemis van jouw identiteit.
Lees VerderEr drijft een lichaam in het water… #thingstowriteabout
You look out the window and discover a body floating face down in your pool
712 more things to write about (San Francisco 2014).
Ik herken haar gelijk. Haar vrolijke bloemetjestrui bezaaid met bloedvlekken. Het haar dat in de schaduw van de nacht bijna zwart lijkt, drijft als een waaier op het water. Een kring van rood verspreidt zich naar de hoeken van het zwembad, klotst over de randen.
Lees VerderOp een zomermorgen
Alweer een tijdje geleden werd ik door Jedidja gevraagd om eens een post te schrijven voor verweven. Mijn reactie was gelijk positief: “ja, natuurlijk…”, maar ook enigszins aarzelend “…als ik iets weet te verzinnen om over te schrijven”. Eerder had ik al wel geschreven voor mijn eigen blog, maar die bleek geen lang leven beschoren; mijn inspiratiestroom was al snel opgedroogd. Nu is het dan toch zover! Ik hoop dat jullie kunnen genieten van dit korte verhaal dat zich afspeelt op een zomermorgen.
verweven 