Tag: shortstory

Prinses

~ Jedidja ~ Plaats een reactie

What do you want from me? Why don’t you run from me?
What are you wondering? What do you know?
Why aren’t you scared of me? Why do you care for me?
When we all fall asleep, where do we go?

Billie Eilish, bury a friend

Eerst dacht hij nog dat ze in shock was. De boze woorden, het ongeloof, de tranen… helaas was het hem de afgelopen dertig jaar allemaal wel bekend geworden. Zelfs als ze de deur in zijn neus had dicht gesmeten, had hij het kunnen begrijpen. Maar dat ze het met een onaangedaan gezicht glashard zou blijven ontkennen, dat had hij niet verwacht. Hij begon bijna aan zichzelf te twijfelen. Hij had toch wel bij het goede huis aangebeld?

Lees Verder

De dag na je 100ste verjaardag #100w

~ Jedidja ~ Plaats een reactie

The day after a birthday party for a 100-year-old

712 more things to write about (San Francisco 2014).

Nu dat de jaren zijn verstreken, het nieuwspeloton geweken en zelfs de slingers zijn verbleekt, is het slechts een kwestie van wachten tot het tijd is gebleken voor een nieuw begin. Geen gezeur, slechts het rumoer van een ellendig goed humeur – de zoveelste mafkees die denkt te weten wat voor zin het leven heeft. Wijsheid komt en geeft en neemt met de jaren. Jaren van weleer – verdwenen met het besef dat het leven enkel zeer doet, naarmate de tijd verstrijkt. Botje voor botje verbrijzelt gestaag, terwijl de nieuwsgierige aag de andere kant op kijkt.

Afbeelding van M W via Pixabay

Iemand die verliefd wordt op haar orgaandonor #100w

~ Jedidja ~ Plaats een reactie

Write about a situation in which an organ recipient becomes obsessed with the organ donor

712 more things to write about (San Francisco 2014).

Had het maar niet gedaan. Ik had met je kunnen trouwen. Hij wilde toch niet en dat wist je. Daarom deed je wat je deed. Zo weinig vertrouwen in de mensheid en toch zit ik hier met een stuk van jou in mij.

We hadden moeten trouwen. Het zou een onmogelijk huwelijk zijn geweest, maar wat geeft het? Je had mijn hart mogen hebben, zodat je het in een kistje kon bewaren. Net zoals ik jou nu in mij bewaar.

Ja, nu zit ik hier met de dood in mij en ben jij mijlenver weg.

Heart In Hand (dark art) – david pacey (flickr.com)

Je buurman betrapt je terwijl je door zijn vuilnis neust #100w

~ Jedidja ~ Plaats een reactie

Your neighbor finds you looking through his garbage.

712 more things to write about (San Francisco 2014).

Hij staat vanaf een afstandje te kijken, handen in zijn zakken, bierbuik weggewerkt onder een oversized bouwvakkershemd. ‘Zit er nog wat interessants tussen?’ Ze bevriest ter plekke, maar houdt de colafles stevig tegen haar borst geklemd.

In slechts drie grote stappen is hij bij haar en grist hij de fles uit haar handen, tikt met zijn worstvingers tegen het plastic. ‘Levert dit je nog wat op?’ Ze aarzelt even, maar knikt dan resoluut.

De man duwt de fles terug in haar armen. ‘Houd maar.’ Een glimlach verschijnt om zijn lippen. ‘Kom je anders gezellig een keertje langs om een glas cola te drinken? Dan heb jij je statiegeld en ik een maatje. Wat zeg je ervan?’

coca-cola-959742_1280

Kreukels

Lamppost at night - Jess Mann
~ Jedidja ~ Plaats een reactie

Once in a while, life gives you a chance to measure your worth. Sometimes you’re called upon to make a split-second decision to do the right thing, defining which way your life will go. These are the decisions that make you who you are.

Perry Moore, Hero (New York 2007).

Het is laat op de avond als ik op straat een jongen passeer. Vanaf een afstandje zie ik al dat hij een vrolijke grijns op zijn gezicht heeft. In het licht van de lantaarnpaal verschijnen er kreukels in zijn huid. Hij is oud. Zeg ik hem gedag? Onze lichamen zijn niet ver van elkaar verwijderd nu. Hij kan niet ouder zijn dan 35. Wat lees ik daar in zijn ogen? Is het een twinkeling of slechts de weerspiegeling van het flikkerende licht? Nog één seconde en we staan oog in oog met elkaar. Nu beslissen.

Lees Verder

Het echte leven

~ Jedidja ~ Plaats een reactie

Wanneer het leven een opeenstapeling wordt van ‘wanneers’, verdwijnt het echte leven naar de achtergrond. Het echte leven wordt ineens voorwaardelijk, alsof je het pas verdient als je aan bepaalde eisen hebt voldaan. Je stopt het in een fotolijstje en hangt het boven je bed om jezelf er aan te herinneren waar je je zo voor afbeult.

Maar op den duur krijgt het zonlicht vat op de foto en verliest het echte leven haar kleur. Je sluit de gordijnen om de zon buiten te houden. Tegelijkertijd houd je de schijn op voor de buitenwereld. Je gaat nu en dan naar een feestje, spreekt af en toe af met een vriendin om te laten zien dat je echt nog wel van het leven kan genieten. Mensen vragen zich af waarom je zegt dat je het altijd zo druk hebt. ‘Die geniet volop van haar studententijd,’ hoor je ze zeggen.

Lees Verder

Een geboorte met een twist #100w

~ Jedidja ~ Plaats een reactie

Write a birth scene with an unexpected twist.

712 more things to write about (San Francisco 2014).

Het ging allemaal precies zoals het hoorde te gaan, zoals je erover leest in de boeken en zoals iedereen je vertelt dat het zal gaan. Ze wurmde d’r hoofdje naar buiten, zette het op een krijsen en spartelde met haar spekarmpjes en -beentjes in het rond. De verloskundige knipte de navelstreng door en woog het roze wondertje; een keurige 3152,5 gram. Alles ging precies zoals het moest gaan.

Nadat ze gewogen was, mocht ik haar in mijn armen sluiten. Het was op dat moment dat ik me realiseerde hoe licht, hoe zacht, hoe harig ze was. Ik keek naar het hoopje in mijn armen en hoorde nog net het snelle klikklak van de hakken van de verpleegkundige en het gehuil dat door merg en been ging voordat ik besefte waarmee ik was achtergelaten.

Een teddybeer.

White Bear Plush Toy on Baby Mobile (freestocks.org)

Je staat in de woonkamer met een geweer in je hand #100w

~ Jedidja ~ Plaats een reactie

You’re standing in your living room with a gun in your hand. A man is lying dead on the floor. What happened?

712 more things to write about (San Francisco 2014).

Je zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken om de consequenties. Je drong aan, zei ‘doe het nou maar’. Je wilde het zelf. Je dacht dat het beter was zo. 
  Je gaf hem een schop. Een jammerend geblaf vormde zijn laatste smeekbede. ‘Anders doe ik het zelf.’
   Ik schudde mijn hoofd, wuifde zijn hand weg. ‘Ik kan het ook.’ Een knal en een blaf volgden voordat ik mijn oom voor me in elkaar zag zakken.

© 2015 Nikko. Licensed under CC-BY.