De mensheid kan het best zo snel mogelijk uitsterven.
David Benatar in interview Trouw (6 april 2019).
Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit van het antinatalisme had gehoord voordat ik een aantal weken geleden een interview las met de Zuid-Afrikaanse filosoof David Benatar. In gesprek met Trouw-journalist Niels Posthumus vertelt hij dat de mensheid volgens hem het beste kan uitsterven. Het genot dat we in het leven ervaren kan namelijk nooit de pijn overtreffen.
Lees Verder
Once in a while, life gives you a chance to measure your worth. Sometimes you’re called upon to make a split-second decision to do the right thing, defining which way your life will go. These are the decisions that make you who you are.
Perry Moore, Hero (New York 2007).
Het is laat op de avond als ik op straat een jongen passeer. Vanaf een afstandje zie ik al dat hij een vrolijke grijns op zijn gezicht heeft. In het licht van de lantaarnpaal verschijnen er kreukels in zijn huid. Hij is oud. Zeg ik hem gedag? Onze lichamen zijn niet ver van elkaar verwijderd nu. Hij kan niet ouder zijn dan 35. Wat lees ik daar in zijn ogen? Is het een twinkeling of slechts de weerspiegeling van het flikkerende licht? Nog één seconde en we staan oog in oog met elkaar. Nu beslissen.
Lees Verder
Lees VerderIneens, op het moment dat de beulsknechten zich gereedmaakten om het onaangedane bevel van Charmolue uit te voeren, klom hij over de balustrade van de galerij en klemde het koord tussen voeten, knieën en handen; toen pas zagen de mensen hem langs de gevel neerglijden als een waterdruppel die langs een ruit rolt, op de twee beulsknechten toesnellen met de rapheid van een kat die van een dak gevallen is, ze beiden met zijn geweldige vuisten neerslaan, de zigeunerin met één hand optillen als een kind zijn pop, en met een enkele sprong de kerk weer bereiken, terwijl hij het meisje boven zijn hoofd hief en met formidabele stem riep: ‘Asiel!”
Victor Hugo, De klokkenluider van de Notre Dame (Antwerpen 2012), vert. Willem Oorthuizen 395.
Wanneer het leven een opeenstapeling wordt van ‘wanneers’, verdwijnt het echte leven naar de achtergrond. Het echte leven wordt ineens voorwaardelijk, alsof je het pas verdient als je aan bepaalde eisen hebt voldaan. Je stopt het in een fotolijstje en hangt het boven je bed om jezelf er aan te herinneren waar je je zo voor afbeult.
Maar op den duur krijgt het zonlicht vat op de foto en verliest het echte leven haar kleur. Je sluit de gordijnen om de zon buiten te houden. Tegelijkertijd houd je de schijn op voor de buitenwereld. Je gaat nu en dan naar een feestje, spreekt af en toe af met een vriendin om te laten zien dat je echt nog wel van het leven kan genieten. Mensen vragen zich af waarom je zegt dat je het altijd zo druk hebt. ‘Die geniet volop van haar studententijd,’ hoor je ze zeggen.
No mockery in the world ever sounds to me so hollow as that of being told to cultivate happiness. What does that advice mean? Happiness is not a potato to be planted in mould, and tilled with manure.
Charlotte Brontë, Villette (1853)
Het geluk wordt Lucy Snowe niet in de schoot geworpen. Ze is op jonge leeftijd al wees geworden en moet hard werken voor haar geld in een vreemd land. Dan is daar gelukkig John Bretton waar ze (misschien niet zo heel erg) stiekem een oogje op heeft. Hij is echter iemand die zijn eigen positie als ‘sterke man’ ten opzichte van de ‘sentimentele vrouw’ maar al te graag bevestigt met domme uitspraken als:
Lees VerderWrite a birth scene with an unexpected twist.
712 more things to write about (San Francisco 2014).
Het ging allemaal precies zoals het hoorde te gaan, zoals je erover leest in de boeken en zoals iedereen je vertelt dat het zal gaan. Ze wurmde d’r hoofdje naar buiten, zette het op een krijsen en spartelde met haar spekarmpjes en -beentjes in het rond. De verloskundige knipte de navelstreng door en woog het roze wondertje; een keurige 3152,5 gram. Alles ging precies zoals het moest gaan.
Nadat ze gewogen was, mocht ik haar in mijn armen sluiten. Het was op dat moment dat ik me realiseerde hoe licht, hoe zacht, hoe harig ze was. Ik keek naar het hoopje in mijn armen en hoorde nog net het snelle klikklak van de hakken van de verpleegkundige en het gehuil dat door merg en been ging voordat ik besefte waarmee ik was achtergelaten.
Een teddybeer.
You’re standing in your living room with a gun in your hand. A man is lying dead on the floor. What happened?
712 more things to write about (San Francisco 2014).
Je zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken om de consequenties. Je drong aan, zei ‘doe het nou maar’. Je wilde het zelf. Je dacht dat het beter was zo.
Je gaf hem een schop. Een jammerend geblaf vormde zijn laatste smeekbede. ‘Anders doe ik het zelf.’
Ik schudde mijn hoofd, wuifde zijn hand weg. ‘Ik kan het ook.’ Een knal en een blaf volgden voordat ik mijn oom voor me in elkaar zag zakken.
verweven 