Uiteindelijk maakt het niet meer uit wat recht en wat krom is, wat gelijk en wat dom is. Zolang we maar begrijpen waarom we voelen wat we soms voelen, blijven stijgen in elkaars achting en verwachten dat er ooit een moment komt waarop we niet meer bedoelen maar alleen maar zijn – zijn in elkaars aanwezigheid waar tijd niet langer relevant en ruimte slechts verzonnen is.
Lees Verder
Sla met beide vuisten je boosheid van tafel, huil je tranen weg. Of beter nog, verdrink ze in zelfmedelijden. Knijp je keel dicht om de doodsangst te verdrijven. Sluit je eenzaamheid op in het hoogste kamertje, sla de pijn uit je lijf. Verdwaal in jezelf, vergeld wat slecht is met het kwade. Luister naar de stilte, aanschouw het donker, maar accepteer geen genade. Ga op zoek naar de ander door jezelf te verliezen. Raak vertwijfeld door expres nooit het juiste te kiezen. Leer niet van je fouten, maar maak ze opnieuw. Haat jezelf en val diep en nog dieper. Schreeuw om het kabaal te overstemmen, faal en leer zo je stomme ik beter kennen.
Lees Verder
Een groene vuurzee strekt zich voor me uit, met pieken van rood en goud die glinsteren in de vlammen. Hier en daar ontwaar ik ook wat zilver, omdat je moeder het niet kon laten. Geen gezicht, zei je – ik hield mijn mond vol tanden.
Een groene slang kruipt aan ons voorbij. Ooit wist jij alle slangen te bezweren, maar nu probeert het monster jou te betoveren met zijn ingewikkelde choreografie. Hij hapt naar je enkels, windt zich om je benen, maar jij ontspringt zijn rituele dans.
Lees Verder
Ik ben zo klaar met jouw alles. Jouw schijnen en zijn. Jouw vermoeiende goed bedoelen. Jouw niet begrijpen, altijd anders zijn. Jouw nooit veranderende eigenwijs zijn.
Lees Verder
De woorden vallen uit mijn mond, stuiteren op tafel. Ze vullen de ruimte met een zwaarte die nergens anders mee te vergelijken is. Ze vliegen over de tafel, landen recht in je gezicht. Woorden doen geen pijn, dus bijt je op je lip totdat je bloed proeft.
Lees Verder
Het is een vicieuze cirkel
waar ik me niet graag in bevind.
Eerst het ruziën aan tafel,
het maakt niet uit wie er begint.
Want uiteindelijk weet je ’t al;
er wordt veel gezegd, maar niets gehoord.
Het is een vicieuze cirkel,
waarin de liefde wordt verstoord.
Ik raap de iPhone van de grond. Je vingerafdruk verschaft me toegang tot je persoonlijke universum. Het eerste wat ik zie, zijn twee zwarte cijfers die een dutje liggen te doen in je belmenu – slechts één cijfer van je redding verwijderd. Ik sluit het venster om te worden verrast door jouw donkerbruine ogen die me vanachter je met apps bezaaide homescreen toelachen.
Lees Verder
verweven 