Je wijst me af in full HD, ik zie het
gebeuren: jouw verveling
roodgloeiend in mijn netvlies gegrift.
Mijn golven erkenning bereiken
niks. Ik volg je overal, verfoei mijn
tot vergeving bereid zijn wanneer
je slechts een stapje tot mij doet.
Ik dicht je toch bij mij? Vlecht je
toch in mijn verhaal, ook al
moet je niets van mij weten? Ik trek je,
verlang je, maak je bang om
tot mij te naderen – want mijn
genade ontvang je pas wanneer
je hazensprongen maakt.
Vergeet het maar, ik weet het,
maak mezelf zo onzeker; verwar
de toekomst met het heden, wil pas
proeven wanneer het ijzer niet
gesmeed maar gesmolten is, alle
gangen van het Louvre als
taartjes zijn doorgeslikt. Het is
waar: uit angst te genieten van
het onvolmaakte rust ik niet
voordat ik elk boek in de kast
heb doorgespit, ieder woord op
waarde heb geschat, mezelf gewikt
en gewogen heb tot er niks — echt
niks meer is, behalve de angst
en het verlangen van een kind.
…
Of is het
het verlangen van
een haas die slechts
muizenstapjes maakt en
verlekkerd uitkijkt naar de
sprong die misschien wel nooit komt?
verweven 