De woorden vallen uit mijn mond, stuiteren op tafel. Ze vullen de ruimte met een zwaarte die nergens anders mee te vergelijken is. Ze vliegen over de tafel, landen recht in je gezicht. Woorden doen geen pijn, dus bijt je op je lip totdat je bloed proeft.
Lees Verder
Niet wetende wat ik
mis, geef ik je de schuld
van dit gebrek dat diep
sluimert, slaap je soms? Want
het is leeg om ons heen,
alsof de wind je meenam en vergat.
Je aardigheid is selectief;
het is ook moeilijk om iedereen lief te hebben.
Als een dief in de nacht steel je haar aandacht
en neem je de mijne maar voor lief.
Het doet me toch ergens pijn te moeten weten
dat ik nooit jouw lieveling zal zijn,
omdat je mij al bent vergeten
Het is een vicieuze cirkel
waar ik me niet graag in bevind.
Eerst het ruziën aan tafel,
het maakt niet uit wie er begint.
Want uiteindelijk weet je ’t al;
er wordt veel gezegd, maar niets gehoord.
Het is een vicieuze cirkel,
waarin de liefde wordt verstoord.
verweven 