Soms wil ik stomme filmpjes kijken, het ge-
voel krijgen dat ik bijna bezwijk en dan met
mijn ogen open in slaap vallen, weten dat
ik mijn tijd vergal en geen spijt hebben van
mijn verveelde hoofd dat slechts verdoofd
voor zich uit kan staren, geen haar op mijn
kop denkt nu nog aan slapen. Zweef gewoon
ergens tussen licht en donker in, want ik
weet: nog voor ik mezelf kan vergeven,
krijgt het leven wel weer zin.
Je wijst me af in full HD, ik zie het
gebeuren: jouw verveling
roodgloeiend in mijn netvlies gegrift.
Mijn golven erkenning bereiken
niks. Ik volg je overal, verfoei mijn
tot vergeving bereid zijn wanneer
je slechts een stapje tot mij doet.
Ik dicht je toch bij mij? Vlecht je
toch in mijn verhaal, ook al
moet je niets van mij weten? Ik trek je,
verlang je, maak je bang om
tot mij te naderen – want mijn
genade ontvang je pas wanneer
je hazensprongen maakt.
verweven 