Een groene vuurzee strekt zich voor me uit, met pieken van rood en goud die glinsteren in de vlammen. Hier en daar ontwaar ik ook wat zilver, omdat je moeder het niet kon laten. Geen gezicht, zei je – ik hield mijn mond vol tanden.
Een groene slang kruipt aan ons voorbij. Ooit wist jij alle slangen te bezweren, maar nu probeert het monster jou te betoveren met zijn ingewikkelde choreografie. Hij hapt naar je enkels, windt zich om je benen, maar jij ontspringt zijn rituele dans.
Lees Verder
Het enige wat ik echt zeker weet, is dat niets in een rechte lijn gaat en dat ik niets aan mezelf te danken heb. Ik doe een stap in de goede richting en val meters omlaag voordat ik me herpak, vaste grond onder mijn voeten voel en me weer optrek aan de stenen boven mij – als een bergbeklimmer die het klimmen nog moet leren.
Lees Verder
Soms lukt het me even niet om iets nieuws te schrijven en dan ga ik terug naar mijn oude schrijfsels om iets uit de krochten van mijn computer op te diepen. Misschien kan het me tot nieuwe inzichten brengen of gewoon heel even dat gevoel van herkenning bij me teweeg brengen. Oh ja, dit schreef ik ooit. Dacht ik ooit. Was ik ooit. Meestal zijn al die afgebroken verhalen de moeite van het publiceren niet waard, maar heel af en toe kom ik iets tegen waar ik me door laat verrassen.
Lees Verder
Jij bent maar voor even. Ik leg mijn hoofd in je kussen en je bent alweer voorbij. Ik voel je frisse zonnestralen op mijn wang. Eventjes maar, want jij houdt niet van wachten. Je holt voor me uit, laat je niet vangen in lijstjes die ik als netten over je uitgooi. Hoe ik je ook corrigeer, je leert er niets van. Blijft maar rennen, rennen, rennen.
Lees Verder
verweven 