Ik wil niet als één van de velen je vervelen met gesprekken die je morgen alweer bent vergeten. Ik wil je onverdeeld, dat je me mist als ik het af laat weten. Ik wil je blik en blije ogen als ik je gezichtsveld kom betreden. Ik wil je aandacht, slechts een fractie; ik kom zelf de rest wel stelen.
Lees Verder
Nog even en ik ben elke band met je verloren. Dan is jouw huis niet meer het mijne, zal mijn voetstap langzaamaan verdwijnen. Bestaat dat oude, vertrouwde alleen nog in herinnering, moet ik mezelf dwingen alles enkel in mentale foto’s te zien, in opgeschreven woorden te horen.
Lees Verder
‘An excellent little woman,’ he remarked when she was gone, ‘but a thought too soft – she almost melts in one’s hands.’
Mr Hattersley over Milicent
Anne Brontë, The Tenant of Wildfell Hall (Londen 2016) 338.
Deze roman wist regelmatig het bloed onder mijn nagels vandaan te halen, totdat ze net zo wit en gevoelloos waren als de vrouwen in dit verhaal. En nee, dan heb ik het niet alleen over de manier waarop de mannen in dit boek als echte tirannen hun echtgenotes aan hun eigen wil onderwerpen, maar ook over de scheve ideeën die de vrouwen er zelf op nahouden over wat goed en fout is in de ogen van God.
Lees Verder
We maken een wandeling door de natuur en ik kijk door mijn cameralens naar de wereld om me heen, omdat ik bang ben te vergeten wat ik vast zou willen houden. De foto’s vormen samen de horizon van mijn gedachten, waar ik al mijn herinneringen in kan plaatsen. Een beeld zegt meer dan duizend woorden, maar daar wil ik liever niet aan. Een beeld brengt een stroom van duizend woorden in beweging. Het is nu aan mij om deze woorden te onthullen:
Lees Verder
verweven 