Tag: donker

acceptatie

~ Jedidja ~ Plaats een reactie

Sla met beide vuisten je boosheid van tafel, huil je tranen weg. Of beter nog, verdrink ze in zelfmedelijden. Knijp je keel dicht om de doodsangst te verdrijven. Sluit je eenzaamheid op in het hoogste kamertje, sla de pijn uit je lijf. Verdwaal in jezelf, vergeld wat slecht is met het kwade. Luister naar de stilte, aanschouw het donker, maar accepteer geen genade. Ga op zoek naar de ander door jezelf te verliezen. Raak vertwijfeld door expres nooit het juiste te kiezen. Leer niet van je fouten, maar maak ze opnieuw. Haat jezelf en val diep en nog dieper. Schreeuw om het kabaal te overstemmen, faal en leer zo je stomme ik beter kennen.

Lees Verder

goed

~ Jedidja ~ Plaats een reactie

Ik weet niet wat ik schrijven moet. Mijn mond is droog, mijn tong is op. Misschien is het wel goed zo, moet ik rondjes blijven draaien, monologen produceren waar ik misschien wel wat van leer. Net zolang tot er iets komt, een verhaal of een gedicht – zal ik zwichten voor mijn woorden, uit evenwicht raken, even stoppen en me dan herpakken. Zak ik dieper weg, dan is er wel weer een verlossende zin, schrijf ik opnieuw, terwijl mijn hoofd blijft malen, maai ik het gras onder mijn voeten vandaan. Beginnen we weer van voren af – aan gaat het licht en is alles precies zoals het zijn moet. Hoe gaat het met je? Vraag je, ongelogen zeg ik “goed”.

nacht

~ Jedidja

Moeten we wachten tot de nacht verdwijnt, schuilen voor de regen? Of meehuilen met de sterren en onze tranen wegvegen zodra de zon weer schijnt, wie zal het zeggen?

Moeten we alles maar verdragen, terwijl de vragen zich opstapelen en dan toch steeds verdergaan, onze moed bijeenrapen, maar blijven hopen op een einde dat nooit komt – blijven draaien om de zon en om elkaar, zelfs als het zwaar of misschien zelfs wel niet waard is. Heeft het zin te blijven vechten?

Lees Verder

sneeuw

~ Jedidja ~ Plaats een reactie

Ik wachtte tot de sneeuw weer zou gaan liggen, maar het bleef dwarrelen, mij verblinden. De wind blies vlokken in mijn ogen en ik leefde op de tast, zocht je hand nog in het donker. Wachtend op een wonder, op de storm die over zou waaien, op een wereld die voor even niet meer draaide. Misschien zelfs wel iets heel banaals, zoals een grasspriet onder bedolven land. Misschien zelfs wel iets heel vluchtigs, zoals luchtkastelen van zand.

Lees Verder

leven

~ Jedidja ~ 1 reactie

Ik word moe van al dat denken, al dat willen. Ik wil weg van mezelf, van het verlangen naar kennis, naar geluk, naar leven in al zijn volheid, want mijn gedachten falen nergens vind ik rust.

Lees Verder

Ik ontmoet Jou #1

meisje in het bos
~ Jedidja

Wat als je jezelf kon ontmoeten? Wat als je jongere ik je op een dag op sleeptouw zou nemen, op ontdekkingsreis misschien – echter niet met het doel een verborgen schat te vinden, maar om je te confronteren met de consternatie die je hebt veroorzaakt, de onoplosbare problemen die je leven rijk is.
— Misschien had je haar toch liever toen ze nog in het verleden zat.

Lees Verder

Naar huis

~ Jedidja ~ Plaats een reactie

Het spijt me, ik wil je
niet discrimineren,
maar ik voel me zo klein
als ik jou moet passeren.
De manier hoe je loopt
en de taal die je praat
bepalen de grootte van
de stappen die ik maak.

Lees Verder