Je wijst me af in full HD, ik zie het
gebeuren: jouw verveling
roodgloeiend in mijn netvlies gegrift.
Mijn golven erkenning bereiken
niks. Ik volg je overal, verfoei mijn
tot vergeving bereid zijn wanneer
je slechts een stapje tot mij doet.
Ik dicht je toch bij mij? Vlecht je
toch in mijn verhaal, ook al
moet je niets van mij weten? Ik trek je,
verlang je, maak je bang om
tot mij te naderen – want mijn
genade ontvang je pas wanneer
je hazensprongen maakt.
We dansen rondjes om elkaar – in deze tijd kunnen we ook niet zoveel anders. Houden handen vast in gedachten, proberen het leed met onze blikken te verzachten. Met onze armen uitgestrekt wachten we op de volgende stap, betreden de grond heel voorzichtig, laten ons niet verstikken, maar verwarmen door digitale woorden. We voelen elkaar niet echt, maar we horen nog, zijn elkaar nog niet verloren – nog steeds in evenwicht.
Lees Verder
Ik wil niet als één van de velen je vervelen met gesprekken die je morgen alweer bent vergeten. Ik wil je onverdeeld, dat je me mist als ik het af laat weten. Ik wil je blik en blije ogen als ik je gezichtsveld kom betreden. Ik wil je aandacht, slechts een fractie; ik kom zelf de rest wel stelen.
Lees Verder
Al het bijzondere is gewoon geworden, ik verveel me in jouw ogen die alles al hebben beleefd en bewogen. Wat zijn we al snel op elkaar uitgekeken, naar de schermpjes voor ons uitgeweken, omdat we onverzadigbaar zoeken naar iets dat dat gevoel weer in ons op kan roepen.
Lees Verder
Soms overweldig je me met je intelligentie. Waar ik nog twijfel, is het leven voor jou één grote zekerheid. Natuurlijk erken je dat er dingen zijn waar je geen vat op hebt, maar ook het grootste probleem is voor jou een overzichtelijke waas waar je doorheen prikt als was het een suikerspin.
Lees Verder
Niet wetende wat ik
mis, geef ik je de schuld
van dit gebrek dat diep
sluimert, slaap je soms? Want
het is leeg om ons heen,
alsof de wind je meenam en vergat.
verweven 