Gustave Flaubert, Madame Bovary
La parole humaine est comme un chaudron fêlé où nous battons des mélodies à faire danser les ours, quand on voudrait attendrir les étoiles.
I think I’m going crazy and I can’t even put it into words, cause words imply words imply words. I find myself stuck in a maze of signs and sentences that make up all these different meanings but never mean what I feel. They keep falling short of everything something anything at all.
Lees Verder
Ik ontglip je, ontvlucht je.
Ontworstel en verzucht je.
Ik adem jouw aanwezigheid
in, adem uit van jou bevrijd.
Ons ritme is gericht op halen;
ik haal uit, dus haal jij mij?
We dansen rondjes om elkaar – in deze tijd kunnen we ook niet zoveel anders. Houden handen vast in gedachten, proberen het leed met onze blikken te verzachten. Met onze armen uitgestrekt wachten we op de volgende stap, betreden de grond heel voorzichtig, laten ons niet verstikken, maar verwarmen door digitale woorden. We voelen elkaar niet echt, maar we horen nog, zijn elkaar nog niet verloren – nog steeds in evenwicht.
Lees Verder
verweven 