Al het bijzondere is gewoon geworden, ik verveel me in jouw ogen die alles al hebben beleefd en bewogen. Wat zijn we al snel op elkaar uitgekeken, naar de schermpjes voor ons uitgeweken, omdat we onverzadigbaar zoeken naar iets dat dat gevoel weer in ons op kan roepen.
Er is zoveel om te willen dat mijn hoofd het niet kan vatten, geneigd is iets te pakken waar het wel grip op heeft. De wereld ligt niet aan mijn voeten, maar in mijn handen.
We proberen het glas voor elkaars ogen weg te kijken, maar bereiken slechts schimmen van wie we zijn. Echt blij zijn we zelden en nooit om de ander, pas als we zelf tevreden lijken. We kijken liever niet over de grenzen van dat wat ons eigen is.
Al het mooie heeft zijn glans verloren, ik zoek erkenning in jouw woorden, maar ze dansen niet voor mij. Slechts heel af en toe gaan jouw zinnen zweven, doemt er leven op vanachter de karakters op jouw scherm. Je stem lacht me, leidt me, laat me ontdooien. Jouw warmte omarmt me en heel even is de wereld weer wat hij moet zijn — klein en van ons beiden.
verweven 