Alweer een tijdje geleden werd ik door Jedidja gevraagd om eens een post te schrijven voor verweven. Mijn reactie was gelijk positief: “ja, natuurlijk…”, maar ook enigszins aarzelend “…als ik iets weet te verzinnen om over te schrijven”. Eerder had ik al wel geschreven voor mijn eigen blog, maar die bleek geen lang leven beschoren; mijn inspiratiestroom was al snel opgedroogd. Nu is het dan toch zover! Ik hoop dat jullie kunnen genieten van dit korte verhaal dat zich afspeelt op een zomermorgen.
Het was een bizar moment. Niet alleen door wat er op dat moment zelf zou gaan gebeuren, maar ook door de tijd waarop het zich afspeelde. Het was ’s ochtends vroeg en begon net weer een klein beetje licht te worden. De dag tevoren was het een heerlijke zomerdag geweest waarop het aangenaam barbecueën was. De meesten hadden nog tot de late uurtjes in de tuin nagenoten. Nu was het koud en stil. De meeste mensen sliepen en er was geen mens op straat te bekennen.
Het moment dat zou komen, kwam niet geheel onverwacht. Eigenlijk was het slechts de conclusie van een simpele optelsom van alsmaar opbouwende frustraties en spanningen. Hij zou nooit een vlieg kwaad doen, maar zijn handelen zou het gevolg zijn van logische overwegingen en consideraties. Het resultaat van al dit wikken en wegen was een even eenvoudig als doelbewust plan. De moord moést wel gepleegd worden. Hij had al besloten dat hij er wel mee zou kunnen leven. Een ander had immers precies hetzelfde gedaan als die in zijn plaats had gestaan, dacht hij.
Langzaam bewoog hij zich door de kamer, heel voorzichtig, om er zeker van te zijn dat hij geen enkel hoorbaar geluid zou maken. Voor een laatste keer controleerde hij zijn wapen en greep het stevig vast. Nog een paar stappen en hij had zijn doel bereikt. Zijn aartsvijand verscheen. Zo dichtbij was hij nog niet geweest. Niet sinds…
Een geweldige klap. Een rode vlek op de muur. Het levenloze lijf van de mug tuimelde op de grond. Hij kon weer rustig gaan slapen.
verweven 