Misschien wordt het weer tijd om met knuffels te slapen, om mezelf tot rust te sussen met moederlijke woorden – ik weet precies wat ik moet horen om het vuur te blussen, mezelf bijeen te rapen. Waarom zeg ik dan zo weinig?
Misschien wordt het weer tijd om het licht te doven, onder de dekens te kruipen, opnieuw in Sinterklaas te geloven en jeukende truien te dragen die oma voor me breit.
Lees Verder
Luister, zegt ze, luister en ik luister naar haar stem. Roep haar naam in al mijn stiltes, ga op zoek in mijn gemis. En ik vind haar tussen muren, in een kelder zwak verlicht. Luister, roept ze, één keer, want ik vloed en eb al weg.
Ik ben er, zeg ik, ben hier, zoek me zachtjes bij elkaar. Laat me proeven van de stilte, hier in mijn gevangenis. Want in de krochten van mijn hart is waar ik haar vind, ongeremd. Ongerept en onbereikbaar, slechts voor mij alleen bestemd.
Lees Verder
Jij bent maar voor even. Ik leg mijn hoofd in je kussen en je bent alweer voorbij. Ik voel je frisse zonnestralen op mijn wang. Eventjes maar, want jij houdt niet van wachten. Je holt voor me uit, laat je niet vangen in lijstjes die ik als netten over je uitgooi. Hoe ik je ook corrigeer, je leert er niets van. Blijft maar rennen, rennen, rennen.
Lees Verder
Herinneringen klonteren samen in mijn hoofd tot woorden zonder inhoud. Het is alsof ik nooit een onderdeel ben geweest van het collectieve geheugen dat anderen samenbindt. Ik weet van niets, reken het toe aan mijn onstuimige onverschilligheid. Ik stak mijn neus liever in boeken en schriften dan oog te hebben voor reuzen op de weg.
Lees Verder
verweven 