We maken een wandeling door de natuur en ik kijk door mijn cameralens naar de wereld om me heen, omdat ik bang ben te vergeten wat ik vast zou willen houden. De foto’s vormen samen de horizon van mijn gedachten, waar ik al mijn herinneringen in kan plaatsen. Een beeld zegt meer dan duizend woorden, maar daar wil ik liever niet aan. Een beeld brengt een stroom van duizend woorden in beweging. Het is nu aan mij om deze woorden te onthullen:
Het drassige gras dat langzaam ontdooit door het toedoen van wazige zonnestralen die door een helderwitte mist heen moeten breken om ons te bereiken. Het is een soort Narnia dat langzaam maar zeker ontwaakt in de lente, alleen leggen wij de route omgekeerd af. Want als de zon verdwijnt achter de bomen, kraakt het bevroren gras weer onder onze voeten, is alles weer bedekt door een laagje sneeuw. De lentezon maakt plaats voor winterse kou en we vluchten het bos in, waar bladeren een bed vormen waarin we onze voeten laten rusten. De bladeren knisperen aangenaam onder onze schoenen en de bomen beschermen ons met hun lange armen.
Soms word ik even stil, want het is alsof God door de natuur tot ons spreekt:
Zie de weidsheid van Mijn wijsheid,
Vind Mijn boodschap in dit landschap.
Zoek Mijn verschijning in de lijnen die Ik hier op aarde trek,
Voordat ze binnenkort verdwijnen in de drukte op je werk.
Vind Mijn liefde in de diepte van de dalen die je kruist,
Laat Mijn zegen je omhullen op je weg terug naar huis.
verweven 