Uiteindelijk maakt het niet meer uit wat recht en wat krom is, wat gelijk en wat dom is. Zolang we maar begrijpen waarom we voelen wat we soms voelen, blijven stijgen in elkaars achting en verwachten dat er ooit een moment komt waarop we niet meer bedoelen maar alleen maar zijn – zijn in elkaars aanwezigheid waar tijd niet langer relevant en ruimte slechts verzonnen is.
Lees Verder
Moeten we wachten tot de nacht verdwijnt, schuilen voor de regen? Of meehuilen met de sterren en onze tranen wegvegen zodra de zon weer schijnt, wie zal het zeggen?
Moeten we alles maar verdragen, terwijl de vragen zich opstapelen en dan toch steeds verdergaan, onze moed bijeenrapen, maar blijven hopen op een einde dat nooit komt – blijven draaien om de zon en om elkaar, zelfs als het zwaar of misschien zelfs wel niet waard is. Heeft het zin te blijven vechten?
Lees Verder
Gustave Flaubert, Madame Bovary
La parole humaine est comme un chaudron fêlé où nous battons des mélodies à faire danser les ours, quand on voudrait attendrir les étoiles.
I think I’m going crazy and I can’t even put it into words, cause words imply words imply words. I find myself stuck in a maze of signs and sentences that make up all these different meanings but never mean what I feel. They keep falling short of everything something anything at all.
Lees Verder
Herinneringen klonteren samen in mijn hoofd tot woorden zonder inhoud. Het is alsof ik nooit een onderdeel ben geweest van het collectieve geheugen dat anderen samenbindt. Ik weet van niets, reken het toe aan mijn onstuimige onverschilligheid. Ik stak mijn neus liever in boeken en schriften dan oog te hebben voor reuzen op de weg.
Lees Verder
verweven 