Hé, wat doe je nou met mijn beeld van jou? Je moet begrijpen, ik was zo blij met wie je was in mijn ogen. Je toverde woorden in me naar boven, maar dat is nu dus voorbij.
Het verveelde me nooit om over je te praten, de gaten van jouw absentie vulde ik op met bewijzen van jouw oneindige attenties.
Misschien houd ik gewoon te veel van overdrijven, was mijn geduld een te schone zaak, omdat ik daarin kon vertrouwen op mijn eigen verbeelding.
Ik plaatste je zo hoog op mijn ladder dat je gedoemd was om te vallen. Daar waar ik mijn toneelstuk opvoerde, vulde ik de ruimte met mijn trots voor jou, maar plots betrad jij de zaal.
Laat me niet vergeten wat ik weet van jou, laat je stralen in afwezigheid. Houd je niet aansprakelijk voor dat wat ik heb gecreëerd, want ik leer van mijn fouten, leer van je te houden. Je levensecht te waarderen.
Ik zeg het je eerlijk: jouw gouden imperfecties zeggen meer over mij dan ik ooit toe zou durven geven.
verweven 