In plaats van je welkom te heten, katten we je af onder het mom van inauguratie. Misschien ben je wel een koningskind, wie zal het zeggen? We nemen de proef op de som, houden je net zolang kopje onder totdat je verdrinkt. Dan pas zullen we juichen, omdat je gezuiverd bent van ketterij. Jouw afgematte lichaam onderstreept voor ons de waarde van onze oneindige kringloop. Wie mooi wil zijn, moet immers pijn lijden en niet iedereen is in staat een kroon te dragen.
Maar zelfs met juwelen in het haar en een ketting om de hals ben jij niet uniek, maar slechts één van de velen. Je bent deel van een geheel, deelt je op in kleine stukjes die samen bijdragen aan iets wat groter, beter is. Is het dat inzicht dat je drijft? Is het de kennis onderdeel te zijn van een groter verhaal dat je de letters één voor één uit doet spugen wanneer wij erom vragen?
We vallen je aan en dwingen je zo tot rebellie, iets dat niet op zichzelf kan staan, enkel kracht heeft als er een groep achter je staat. We straffen je, zodat je weet wat het is om samen te lijden. Medelijden kennen we niet, want heb je hier niet zelf voor gekozen?
Maar bestaat er werkelijk vrije wil wanneer de aantrekkingskracht van een kroon zo groot is? Geven we je echt een keuze? We lokken je naar binnen door te glimlachen, zodat je niet ziet hoe scherp onze tanden zijn. Maar na verloop van tijd beginnen ook de hoekige randjes te slijten en zie je ons ware gezicht. Herken je ons dan nog wel?
Welkom jongeling, welkom in het door jou gefinancierde paradijs van je eigen ondergang. Of het het waard is, bepaal je zelf. De kroon valt in het begin misschien zwaar, maar zodra de eerste zonnestralen je gezicht verwarmen, glinstert hij in zwart en rood.
verweven 