Ineens, op het moment dat de beulsknechten zich gereedmaakten om het onaangedane bevel van Charmolue uit te voeren, klom hij over de balustrade van de galerij en klemde het koord tussen voeten, knieën en handen; toen pas zagen de mensen hem langs de gevel neerglijden als een waterdruppel die langs een ruit rolt, op de twee beulsknechten toesnellen met de rapheid van een kat die van een dak gevallen is, ze beiden met zijn geweldige vuisten neerslaan, de zigeunerin met één hand optillen als een kind zijn pop, en met een enkele sprong de kerk weer bereiken, terwijl hij het meisje boven zijn hoofd hief en met formidabele stem riep: ‘Asiel!”

Victor Hugo, De klokkenluider van de Notre Dame (Antwerpen 2012), vert. Willem Oorthuizen 395.