We dansen rondjes om elkaar – in deze tijd kunnen we ook niet zoveel anders. Houden handen vast in gedachten, proberen het leed met onze blikken te verzachten. Met onze armen uitgestrekt wachten we op de volgende stap, betreden de grond heel voorzichtig, laten ons niet verstikken, maar verwarmen door digitale woorden. We voelen elkaar niet echt, maar we horen nog, zijn elkaar nog niet verloren – nog steeds in evenwicht.
Lees Verder
God bezoekt ons vaak, maar meestal zijn we niet thuis
Visje
Ik doe al jaren met dezelfde maandkalender van Visje. Ik weet best dat de weken en dagen niet meer overeenkomen met de werkelijkheid, maar de spreuken die elke maand opnieuw voorbijkomen zetten me toch steeds weer aan het denken.
Lees Verder
Zelfbewust maar niet -verzekerd
weeg ik alle voors en tegens.
Ondertussen wel belovend
dat ik bij U terug zal komen.
Onbewust Uw wil vermijdend
om de mijne door te drijven,
hoop ik toch dat U Uw zegen
nog wat meer kan laten blijken.
Wat als je jezelf kon ontmoeten? Wat als je jongere ik je op een dag op sleeptouw zou nemen, op ontdekkingsreis misschien – echter niet met het doel een verborgen schat te vinden, maar om je te confronteren met de consternatie die je hebt veroorzaakt, de onoplosbare problemen die je leven rijk is.
— Misschien had je haar toch liever toen ze nog in het verleden zat.
Ik wil niet als één van de velen je vervelen met gesprekken die je morgen alweer bent vergeten. Ik wil je onverdeeld, dat je me mist als ik het af laat weten. Ik wil je blik en blije ogen als ik je gezichtsveld kom betreden. Ik wil je aandacht, slechts een fractie; ik kom zelf de rest wel stelen.
Lees Verder
Nog even en ik ben elke band met je verloren. Dan is jouw huis niet meer het mijne, zal mijn voetstap langzaamaan verdwijnen. Bestaat dat oude, vertrouwde alleen nog in herinnering, moet ik mezelf dwingen alles enkel in mentale foto’s te zien, in opgeschreven woorden te horen.
Lees Verder
‘An excellent little woman,’ he remarked when she was gone, ‘but a thought too soft – she almost melts in one’s hands.’
Mr Hattersley over Milicent
Anne Brontë, The Tenant of Wildfell Hall (Londen 2016) 338.
Deze roman wist regelmatig het bloed onder mijn nagels vandaan te halen, totdat ze net zo wit en gevoelloos waren als de vrouwen in dit verhaal. En nee, dan heb ik het niet alleen over de manier waarop de mannen in dit boek als echte tirannen hun echtgenotes aan hun eigen wil onderwerpen, maar ook over de scheve ideeën die de vrouwen er zelf op nahouden over wat goed en fout is in de ogen van God.
Lees Verder
We maken een wandeling door de natuur en ik kijk door mijn cameralens naar de wereld om me heen, omdat ik bang ben te vergeten wat ik vast zou willen houden. De foto’s vormen samen de horizon van mijn gedachten, waar ik al mijn herinneringen in kan plaatsen. Een beeld zegt meer dan duizend woorden, maar daar wil ik liever niet aan. Een beeld brengt een stroom van duizend woorden in beweging. Het is nu aan mij om deze woorden te onthullen:
Lees Verder
Een groene vuurzee strekt zich voor me uit, met pieken van rood en goud die glinsteren in de vlammen. Hier en daar ontwaar ik ook wat zilver, omdat je moeder het niet kon laten. Geen gezicht, zei je – ik hield mijn mond vol tanden.
Een groene slang kruipt aan ons voorbij. Ooit wist jij alle slangen te bezweren, maar nu probeert het monster jou te betoveren met zijn ingewikkelde choreografie. Hij hapt naar je enkels, windt zich om je benen, maar jij ontspringt zijn rituele dans.
Lees Verder
Het enige wat ik echt zeker weet, is dat niets in een rechte lijn gaat en dat ik niets aan mezelf te danken heb. Ik doe een stap in de goede richting en val meters omlaag voordat ik me herpak, vaste grond onder mijn voeten voel en me weer optrek aan de stenen boven mij – als een bergbeklimmer die het klimmen nog moet leren.
Lees Verder
verweven 