When your mind is full
Sebi, Zala Kralj & Gašper Šantl (vertaling Lyrics Translate)
You can listen to my heart beating
When your burden is heavy
You can take refuge in me
Ik kan deze ruimte gebruiken om de Nederlandse inzending voor het Eurovisie Songfestival van dit jaar, Arcade, op te hemelen. En ik zou niet eens liegen als ik zeg dat ik Duncan Laurence een geweldig goede zanger vind en dat ik zijn nummer inmiddels al helemaal grijs heb gedraaid en woord voor woord mee kan zingen.
Maar daar gaat het me nu dus even niet om.
Traditiegetrouw probeer ik me in de weken voorafgaand aan het bekende liedjesfestijn voor te bereiden door de officiële Eurovision playlist op Spotify zo nu en dan te beluisteren. En elk jaar komen er weer dezelfde categorieën aan liedjes voorbij. Je hebt…
1. het popnummer dat het goed zou doen in een danceclub, maar dat je op dat grote Eurovisiepodium niet meer zo weet te verrassen (en dat je soms zo bekend voorkomt dat je je afvraagt of het niet een kopie is van dat ene nummer dat je altijd op de radio hoort).
2. de act die kwalitatief misschien niet zo goed is, maar die dankzij het enthousiasme van de artiest wel een glimlach op je gezicht weet te toveren (en dan dus ook nog doorgaan naar de finale *kuch* San Marino *kuch*).
3. de zangkoren die een boodschap van eenheid en liefde verkondigen, die op het podium helaas niet zo goed uit de verf komt door a) het gebrek aan goede performance of b) een aantal (of een heleboel) valse noten.
4. de gedragen ballad die eenzelfde emotionele boodschap verkondigt (of tenminste, dat vermoed je, want je begrijpt de taal niet – maar de taal van de muziek is natuurlijk universeel 😉).
5. de act die erg zijn best doet om anders te zijn dan de andere inzendingen door lekker maling te hebben aan de conventies van de popmuziek en een totaal ander genre ten gehore te brengen (dat vaak in het eigen land wel populair is, dat dan weer wel). Zeg maar gewoon metal. En soms win je daar nog mee ook (zoals Finland met Hard Rock Hallelujah in 2006).
6. de inzending die teruggaat naar de “roots” van het eigen land en daarmee volksmuziek weer op de kaart zet (de inzending van Polen dit jaar, die helaas niet werd gekwalificeerd voor de finale).
7. het lied dat een bepaalde achtergestelde groep in het land een stem wilt geven en daarmee een politieke boodschap uitzendt die soms best controversieel kan zijn (denk maar aan de Oekraïense inzending van 2016 die Rusland tevergeefs probeerde te boycotten wegens de politieke lading, maar uiteindelijk het festival wist te winnen).
8. het spektakelstuk dat de grote competitiviteit van het deelnemende land wel heel erg duidelijk maakt. Dat je je zeg maar af gaat vragen hoeveel geld een land er wel niet in steekt om de artiest te laten vliegen (Australië dit jaar) of met behulp van een groot scherm allerlei gave kunstjes te laten doen (You’re the only one van Rusland in 2016).
9. het intieme liedje dat eigenlijk niet op het Eurovisie Songfestival thuis hoort, maar dat juist vanwege de combinatie van een sober decor en een prachtige stem een heel helder statement maakt: we moeten terug naar de ‘echte’ muziek.
Hoewel je je af kunt vragen of er zoiets als ‘echte’ muziek bestaat en je je moet realiseren dat muziek zich gewoonweg ontwikkelt door de jaren heen (wat we toen mooi vonden, is niet meer de popmuziek van nu), is zo’n inzending als die van Portugal in 2017 en die van Slovenië dit jaar een verademing temidden van al het Eurovisie Songfestival geweld. Laten we ons voor één ogenblik niet focussen op het winnen van de wedstrijd (begrijp me niet verkeerd, ik vind ook echt dat Duncan Laurence moet winnen 😁), maar op de juweeltjes die zo nu en dan de revue passeren – juweeltjes die we anders misschien wel nooit hadden ontdekt.
Luister naar mijn favorieten van het Eurovisie Songfestival door de jaren heen: https://open.spotify.com/user/didaa2/playlist/33j2yeJsZP6Kc64Rr7LGp4?si=uevtVTotQG2rEGi7vkcCoA
Foto: Martin Fjellanger, Eurovision Norway, EuroVisionary
verweven 